Ана шәфкате… Күкләр кебек биек, дала кебек киң, диңгез сыман тирән ул. Ана күңеленә генә иксез-чиксез зур шатлыгың, иңнәреңә авыр йөк булып ятучы борчу-мәшәкатең – барысы да сыя. Ул бүлешә дә, күтәрешә дә, кичерә дә. Әйе, ана – гафу итүче. Егылганда күтәреп торгызучы. Кочагына кысып юатучы. Сиңа гомер бүләк итеп кенә калмыйча, яшәр өчен көч тә бирүче. Ул сине озатып кала, кайчан, кай тарафтан кайтып керсәң дә, нәкъ менә бүген, шушы сәгатьтә туган нигезең бусагасын атлап узасын алдан төшләрендә күреп, юрап китереп, өзелеп сагынып көтеп ала. Бары аның гына сиңа теләгән теләкләре, кылган догалары калган барлык якыннарыңныкыннан ихласрак, яктырак, тирәнрәк. Ана – баланың җирдәге фәрештәсе ул.
«Диалог Ауразия» платформасы һәм «Сөембикә» журналы игълан итә торган фоторәсем бәйгесе дә «Ана шәфкате» дип атала.
«Диалог Ауразия» платформасы һәм «Сөембикә» журналы игълан итә торган фоторәсем бәйгесе дә «Ана шәфкате» дип атала.